دل مویه

....من از پایان می ترسیدم و آغاز کردم

نگو چنین و چنان ...دیر میشود گاهی ....

سه شنبه بیست و نهم اسفند ۱۳۹۱ 22:45

آخرین ساعات سال 91 را سپری میکنیم ..اگه سال گذشته این موقع یکی بهم میگفت که چه اتفاقهائی میخواد توی این سال برام پیش بیاد ..هیچکدومش  باورم نمی شد ..اتفاقهای تلخی که یکی پس از دیگری پیش اومد..الان که دارم به این سال فکر میکنم ..میبینم بعد از فوت پدر عزیزم و بیماری "مادرمهربانم " این سال بدترین سال زندگیم بود ..سالی سرشار از غم و اندوه را پشت سر گذاشتم ..بدترین و تلخترین روزها و شبهامو سپری کردم ..حتی یه مدتی اینقدر کم آورده بودم که دیگه سر کار هم نمی رفتم ..اینکه تنها بودم و هیچکی نبود که توی این سخت ترین روزها کنارم باشه " البته منظورم مجازی نیست " ..اینهمه تلخی و درد را غیر قابل تحمل میکرد ..خب اتفاقهای خوبی هم افتاد ..مثلا اینکه مادرم حالش بهتر شد و خطر رفع شد که بهترین خبر بود برام ..اینکه با کسانی اشنا شدم که حضورشون بهم ارامش میداد و یاد بودنشون  منو وادار کرد ادامه بدم ..عزیزانی که اومدن و یه مسافتی از این راه سخت را کنارم بودن که همینجا از همشون تشکر میکنم ..خب بعضی ها رفتن و بعضی ها هم موندن ..در هر حال بازم از همشون ممنونم و بهترینها را براشون میخوام ..هر چند بعضی ها با رفتنشون باعث شدید تر شدن غم و اندوه و تنهائیم شدن ..ولی گله ای نیست ..

یه تشکر ویژه میخوام بکنم از اونی که خودش میدونه واسم چی بود و چی هست ..اونی که همیشه با صبر و متانت و بدون هیچ چشم داشتی صادقانه سنگ صبورم بود و هر وقت دلم میگرفت و غم و اندوه و تنهائی ..جونم را به لبم میرسوند ..کوله بار غمم را برمیداشتم و میرفتم سفره دلتنگیمو براش باز میکردم و اونم با آغوش باز منو میپذیرفت و صبورانه تحملم میکرد ..اونی که خودش صدها درد داشت و بازم برام سنگ صبور شد ..اونی که خیلی بیشتر از یه دوست شد برام ..اونی که با وجود همه دردائی که براش اوردم ..بازم واستاد و هیچوقت تنهام نزاشت ..اونی که رفیق روزها و شبهای تنهائیم بود و اگه نبود وجود نازنین این فرشته مهربون ..الان معلوم نبود همین دل شکسته و پیر و خسته هنوز داشت به تپشهای ناموزنش ادامه میداد یا نه ..میخوام بگم یه دنیا ازت ممنونم ..میخوام بگم که منو ببخش که بجز درد چیزی برات نداشتم و..میخوام بگم تا زندم مدیونتم ..میخوام بگم حلالم کن و میخوام اعتراف کنم که خیلی دوستت دارم ..بیشتر از هر کی و هر چی ..هر چند الان خیلی ازم دور شدی ..ولی همیشه تو قلبم جا داری و هیچی نمی تونه یادت را ازم جدا کنه مگر مرگ ...

از همه شما آجی داداشای گلم هم  که همیشه کنارم بودین ..ممنونم ..ان شالله سرنوشت بهترینها را براتون رقم بزنه ..ببخشید که یکی یکی اسم نمی برم که خدای ناکرده کسی از قلم نیفته ..ولی همتون میدونید چقدر دوستتون دارم و چقدر برام با ارزشید ..همیشه بیادتونم واگه روزگار مجالی بده جبران همه خوبیهاتون را میکنم ..شماهائی که وقت میزاشتین و واگویه هامو میخوندین و با پیامهای پر مهر و محبتتون منو وادارم کردین تن نیمه جونم را بکشونم و ادامه بدم ..

به حرمت این شب و روزهای عزیز ..همه اون کسانی را هم که توی این سال بهم صدمه زدن و باعث شدن اینی بشم که الان هستم و به جائی برسم که الان رسیدم...می بخشم و براشون بهترینها را میخوام و از خدا میخوام اونم  ببخشتشون و بهشون میگم زخمهائی را که به دلم زدید ..تا ابد یادگاری نگهشون میدارم و هیچوقت کهنه نمی شن ..از قدیم گفتن هر چه از دوست رسد نیکوست ..

از همه کسانی هم که ناخواسته باعث رنجششون شدم و خدای ناکرده باعث شدم دردی از من بهشون برسه ، صمیمانه عذر خواهی میکنم و میخوام منو ببخشن و حلال کنن ..

دوست نداشتم بدون گفتن این حرفها وارد سال جدید بشم ..پس باید میگفتم ..امیدوارم سال پیش رو بهترینها  براتون رقم بخوره و به همه آرزوهای قشنگتون برسید ..

براتون توی سال جدید سلامتی و عشق آرزو می کنم و در آخر یه نصیحت برادرانه به همتون ...

بی عشق بسر مکن که دلت پیر میشود ...

در پناه خالق نیلوفرها ...عاشق باشید ..پاک باشید ... مهربان باشید  و شکیبا ...

محتاج به دعای همتون هستم .           

برادر حقیرتان :  " رسول تنها "

 

رسول
ط¨غŒظˆع¯ط±ط§ظپغŒ
قصه اینجوری شروع شد
که تو بی قراری من تو رسیدی
منودیدی
 مثل خورشید تو تابیدی
به تن مرده ی عشقم
تودمیدی
منو دیدی
قصه اینجوری شروع شد
اون سوار خسته راهی
که کشیدی تا در کوچه احساسو پریدی
 منو دیدی
منودیدی
قصه اینجوری شروع شد
قصه ی عشق منو تو
قصه ی پاییزو برگه
قصه ی کوچ و تگرگه
قصه ی جنگل و رازه
قصه ی درد ونیازه
قصه اينجوري شروع شد
حالا من موندم و احساس
که یه دنیاست
آخر عشق منو تو
یه معماست  
غصه ی ما رو نخور
صبح غزل خون دیگه پیداست
دیگه پیداست ...
رسول زوار تربتی
msina12@yahoo.com


ای کسانی که می آیید ...می خوانید ...و بدون کامنت می روید...
بدانید که این آمدن ها " اصلا " به دلم نمی نشیند ... !!




برای هر کسی.........
یه اسم تو زندگیش هست.........
که تا ابد......
هر جایی بشنوتش.....
ناخودآگاه...
بر میگرده به همون سمت...!
.
.
.
.
نمی دونم یه روزی میاد ...
که تصادفا یه صفحه جلوت باز بشه ....
و یهو عکس منو ببینی ؟
عکسی که شاید شبیه خاطره های سالهای دور زندگیت باشه ...
نمی دونم اگه اون روز بیاد ...
چه فکری می کنی ...
شاید بی تفاوت از کنارش بگذری ...
شاید سریع اون صفحه را ببندی ...
شاید آهی بکشی و ...
شاید بگی : چه جالب ، من این عکسو می شناسم ...
خیلی شبیه آرزوهای دورمه ....
خیلی شبیه خاطرات خوب زندگیمه ...
نه نه ....خوب نه ....
آخه میدونم بهت بد کردم ...
این صفحه را بازکردم ....
که حرفهامو ...
درد دلامو...
غصه هامو...
واست بنویسم ...
به امید روزی که ....
.
.
.

اصلا ولش کن ...
دارم فکرامو بلند بلند می نویسم ....
.
.

اگه یه روز به این صفحه بر خوردی ....
حداقل یک پیام خالی برام بزار ....
یه نشونه ...
از همون نشونه هائی که یه زمانی ....
هر روز یه جائی می زاشتی .....
که بفهمم .....
بفهمم به یادم بودی ....
از همونها که اگه یه روز ...
نشونی ازت نمی دیدم ...
مثل دیوونه ها ...
زمین و زمان را بهم می دوختم و دیوونه بازیم گل می کرد....
شایدم یادت بیاد که هر شب ....
هر جا هستی باید می رفتی  زیر سقف آسمون و....
ماه را نگاه می کردی ....
راستی چند ساله ماه را ندیدی ....
.
.
.
از همون نشونه ها که لای دفتر خاطراتم می زاشتی و منم هر شب بوشون می کردم ...
.
.
.
از همون نشونه ها که ....
میومدی و پشت پنجره می زاشتی ...
که بفهمم هنوزم هستی ...
هنوزم بیادمی ...
هنوزم ...
.
.
.
بگذریم ...
فقط می خوام بگم منو ببخش...
.
.
.
منو ببخش...
که ندیده میگرفتم التماس اون نگاه نگرونو...
که گرفتم جای دست عاشق تو ....
حس عشق دیگرونو...
لایق عشق بزرگ تو نبودم خورشید بانو
غافل از معجزه ی عشق تو   ، بودم اسیر جادو
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم...
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم...
که نیاوردی به روم هر جا دلت را میشکستم....
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم....
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
منو ببخش منو ببخش منو ببخش منو ببخش....




رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                                                  راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از دردو بی امید
                                                   در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تورا
                                                   با اب های دیده ز لب شستشو دهم
رفتم مگو مگو که  چرا رفت ننگ بود
                                                  عشق من و نیاز تو و سوز وساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
                                                   بیرون  فتاده به یکباره راز ما
رفتم که گم شوم چویکی قطره اشک گرم
                                                    در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
                                                     فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
من ازدو چشم روشن گریان گریخته ام
                                                    از خنده های وحشی طوفان گریخته ام
از بستر  وصال به اغوش گرم  هجر
                                                  ازرده از ملامت وجدان گریخته ام
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
                                                 دیگر سراغ شعله ی اتش ز من مگیر
می خواستم شعله شوم سرکشی کنم
                                                   مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
                                                    در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
                                                  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم






دلهره :
با دلهره و تشویش ....شک کردم به کار خویش ....

                                                که یه راه نشناخته .... یه عمر دیگه در پیش ...؟

گفتم : از چه می ترسی ...؟ آخرش یه راهی هست ...

                                         دلم میخواست نرم ، دستام ....در حیاط را داشت می بست....

گفتم: نکنم تردید.... در حیاط رو خوب بستم ....

                                               به انتظار هیچ چیزی ....دیگه یه لحظه ننشستم....

انگار که یکی میگفت ....می گفت : لحظه موعده ....

                                                    تردید نکنی یک وقت....نه دیره و نه زوده .....

راه افتادم و هی رفتم ....شاید  دلم  کمی وا شه ....

                                                       به عشقی که یه جور امروز ....زود بگذره فردا شه....

                                                          به امیدی که تا فردا.....

                                                                           نور امیدی پیدا شه .....

                                                                                            نور امیدی پیدا شه ...







وقت مردن .... شمع دانی که به پروانه چه گفت ؟
گفت : ای عاشق بیچاره ....فراموش شوی ....
سوخت پروانه ....ولی خوب جوابش را داد ....
گفت : طولی نکشد ....تو نیز خاموش شوی ....



مدتی هست که عاشق شده ام...
فارغ از هر چه خلایق شده ام ...
هرکسی دید ، ملامت کردم ...
گله ای نیست ، من عادت کردم ...




ط¯ظˆط³طھط§ظ†
ع©ط¯ظ‡ط§غŒ ظˆط¨ظ„ط§ع¯