دل مویه

....من از پایان می ترسیدم و آغاز کردم

توانا شو ...

دوشنبه بیستم شهریور ۱۳۹۱ 10:38

   یارب :

        از ابر هدایت ، برسان بارانی ...

             پیش تر از آنکه چو گردی ز میان برخیزم...

تقدیم به همشهری خوب و بزرگوارم که همیشه امید را فریاد می زند .. 

آنان که مدام دل نگران ناتوانان هستند..

هیچ گاه نمی توانند ناتوانی را نجات بخشند ...

با اشک ریختن ما ، آنها توانا نمی شوند ...

باید توانا شد و آنگاه آستین همت بالا زد .

 

 بهترین درس ها را در زمان سختی آموختم...

ودانستم صبور بودن یک ایمان است...

وخویشتن داری یک نوع عبادت...

فهمیدم ناکامی به معنی تأخیر است نه شکست...

وخندیدن یک نیایش است...

زندگیتان در سختی و راحتی سرشار از امید...  

رسول

تقدیم به هستی زندگیم...  

دوشنبه بیستم شهریور ۱۳۹۱ 10:28

بر برگ سفیدی ...

به سپیدی قلب پاک مهربانت ...

نقاشی کن عکس خورشید را ...

و در پشت پنجره سرد تنهائیم بگذار ...

تا که بر من بتابد....

و روح یخ بسته ام را حرارتی جاودانه بخشد ...

 

بر برگ سفیدی ...

به سپیدی قلب پاک مهربانت ...

نقاشی کن امواج آبی دریا را ...

تا ماهی کوچک قلبم ...

در آن آرامش آبی...

از حس بی تابی ...

رها گرد ...

 

نقاشی کن اسب چابک عشق را...

تا مرا ببرد ...

ببرد تا آنجائی که ...

فقط تو باشی و من باشم و عشق و نور ...

 

برایم نقاشی کن نم نم باران را ...

تا شوره زار خشک دلتنگیم...

دشتی سر سبز گردد ...

و آشیان شقایقها ...

 

نقاشی کن سایبان امنیت را ...

تا در زیر آن ببافم ...

فرشی از جنس آرامش ...

و بنشینم ...

بنشینم در انتظار تو ...

 

بر برگ سفیدی ...

به سفیدی قلب پاک مهربانت ...

نقاشی کن عکس خوشبختی را ...

و بر دیوار زندگیم بیاویز ...

 

نقاشی کن  کوهی بلند را ...

تا در قله آن کوه بلند ...

در گوش آسمان بخوانم ...

که : آه....

من چقدر خوشبختم ...

خوشبخت ....

 

نقاشی کن عکس خورشید را ...

و در پشت پنجره تنهائیم بگذار ...

تا بر من بتابد ...

و روح یخ بسته ام را ...

حرارتی جاودانه بخشد ...

 

نقاشی کن ...

کوهی بلند را ...

تا در قله آن کوه بلند ...

در گوش آسمان بخوانم .......

آه.....

 

نقاشی کن  عکس خورشید را ...

کوهی بلند را ...

و اسب چابک عشق را ...

تا مرا ببرد ...

ببرد تا آنجا که فقط ...

عشق و نور باشد و ...

تو باشی و ...

من باشم ..

 

   آری ....

فقط تو باشی و من باشم ...

عزیر دل... 

 

رسول

دِلِ مو ..

شنبه هجدهم شهریور ۱۳۹۱ 9:14


دِ لِ   مـــُو  نا رَه   و   غَـــم   دَ نـــِه یِ  نار

دِ   مُـــو نِ   نار    بَــــشَ    دَ نَه   چِ    بِسیا ر

دِ لِ    مُــــو      ای     انارِ     دَ نَـه   بِــستَه

زِ   دَســـتُــم  وِ ر   زِمـــی   خُـــردَه    شــِکــِــستَه

" به  آنِ  "   دَنه هایِــش  پاش خُــردَه

خِـــبَر   از دردِ مُـــو هَر گوشه بُــرده

رسول

برای تو...

پنجشنبه شانزدهم شهریور ۱۳۹۱ 22:27

http://danesh.roshd.ir/mavara/img/daneshnameh_up/8/8e/amazon.JPG


ما در امواج بیکران رودخانه حیات جاری هستیم

بی آنکه مبدا و مقصد آنرا بدانیم

تنها تماشای تو در این تلاطم آرامم می کند

از وقتی دانستم تو هستی به بودن خود بیشتر ایمان آوردم

ای همه هستی من ...ای هستی ... 

رسول

گله از زن به زبان شیرین تربتی ...

پنجشنبه شانزدهم شهریور ۱۳۹۱ 15:26


با عرض پوزش از تمامی خواهر های گلم

گِـلَ از  زَن  بِ  زِبُـون تُـربِـتی


 دوستان معنی شعر را بنویسند به بهترین معنی هدیه ناقابلی اهدا می شود

 

دِلبَــر  بِـرِیـچی  اُوقـضِـرِگَ  خِـدِی  مُـو جِـفا مِـنَ   ؟

وَرگِـن   بِ   اُو  کِ  کِـی  بِ   عَــهدِ ش  وِفــا   مِــنَ   ؟

از   بَـس  کِ    پولِ    ای    چیـزُ  اُو  چیـز اَز مُــو  مِـستِـنَ

چـون    روز    روشَـنَ    کـِ    اَخِـــر  مُــر  گِـدا  مِــنَ

تا  یَــک   تِـمَـنِ   پول   دِ  جیبُــم  می بِینَ   زِ  فَعـلِـگی

خــانــم   هـَـوایِ   خـوردن   پِــپسِی   کُــلا   مِـنَ

پــول   از   مُــو  مِـستِـنَ  کِ  بِـرَ  بِ  فروشگاهِ  اَفسِـرا

تا  پوُشــت  سَــر  مُــنُــم   هَــوَسِ سینما   مِــنَ

چَند   روزیه   کِ   خِـدِی   سِـکینه   دُختَـر هَمـسَـیَـما

تمرینِ   رَقصِ    پامپُ    دانـسُ     چـاچـا    مِـــنَ

اِسـمِـش خِدیــجَـه   دیروز    میبینُم   سِـجِیلتِـشِر   وَر  دیـشتَ

اِســمِــشِر   خَط   زِیَـه   دَر   عَـوَض   سـُوفیا    مِــنَ

تا مَــردِ   چِیت   فروش    مِــیَ   بِ    دَرِ    خََــنَــما

دِلِ    مُــر   مُــبُــرَ   و   بِ   هَـر کِــلَـکِ   هَست   از   خود   رضا    مِـنَ

دِ    قِــلــعَـما   هَـــمَ   مِــدِنَـن  اِسـمِ   مُــو   مَمــمَـدَ

دیــروز   می بینم    خانم    مُــر    مَــمِــجُــو   صِــدا   مِــنَ

(مَــیَ   اَدایِ   تِــهرَنیـار   بِــدَر    یَــرَ )

هَــر روزِ  روز    گُـوشتایِ   دِیـزِیـر   مُــسُوزِنَ

هیچ   مَـرگ    بِلَـد   نِــیَه  و   هِــی  اِدّعـا   مِــنَ

(مِــگَ   مُــو شاخ   چِــنار   پُــلُو   بِــلَــدُم   تیــار کُــنُـم )

تا  دیروز    تِــمبُـونِـش  دِ   رُو    زِمینا    کِــشَلَ    مُـوخُـورد

اِمروز   می بینم    خانم    دامَـن   فِـرِنـگیر   تا  بالایِ   زانوهاش    کوتا    مِــنَ

تا   وِر    مُــگُــم    نَــکُو    زَن    ای     زِنـدِگی    نِــیَه

بُــقـچَــر   مِــبِــندَ   و    رُو     وِر   خَــنِــیِ    بابا     مِــنَ

خُـلاصَ     زن     شِــیطُویَ   رِفِــق    فِــریبِ   شِـیطُــور   تُو   مَــخُـور

فَــوّارَ   چون    هَــوا    مِــرَه   کِــلِّ    پا   مِــرَ

زن    عاقِــبَــت   رِفِــق    مُــو   و    تُـــر   کِــلِّ   پا    مِــنَ 


رسول

من و خدا ........

چهارشنبه پانزدهم شهریور ۱۳۹۱ 21:19

http://faupload.com/upload/91/Khordad/486403-400074383388302-948767832-n.jpg

رسول
ط¨غŒظˆع¯ط±ط§ظپغŒ
قصه اینجوری شروع شد
که تو بی قراری من تو رسیدی
منودیدی
 مثل خورشید تو تابیدی
به تن مرده ی عشقم
تودمیدی
منو دیدی
قصه اینجوری شروع شد
اون سوار خسته راهی
که کشیدی تا در کوچه احساسو پریدی
 منو دیدی
منودیدی
قصه اینجوری شروع شد
قصه ی عشق منو تو
قصه ی پاییزو برگه
قصه ی کوچ و تگرگه
قصه ی جنگل و رازه
قصه ی درد ونیازه
قصه اينجوري شروع شد
حالا من موندم و احساس
که یه دنیاست
آخر عشق منو تو
یه معماست  
غصه ی ما رو نخور
صبح غزل خون دیگه پیداست
دیگه پیداست ...
رسول زوار تربتی
msina12@yahoo.com


ای کسانی که می آیید ...می خوانید ...و بدون کامنت می روید...
بدانید که این آمدن ها " اصلا " به دلم نمی نشیند ... !!




برای هر کسی.........
یه اسم تو زندگیش هست.........
که تا ابد......
هر جایی بشنوتش.....
ناخودآگاه...
بر میگرده به همون سمت...!
.
.
.
.
نمی دونم یه روزی میاد ...
که تصادفا یه صفحه جلوت باز بشه ....
و یهو عکس منو ببینی ؟
عکسی که شاید شبیه خاطره های سالهای دور زندگیت باشه ...
نمی دونم اگه اون روز بیاد ...
چه فکری می کنی ...
شاید بی تفاوت از کنارش بگذری ...
شاید سریع اون صفحه را ببندی ...
شاید آهی بکشی و ...
شاید بگی : چه جالب ، من این عکسو می شناسم ...
خیلی شبیه آرزوهای دورمه ....
خیلی شبیه خاطرات خوب زندگیمه ...
نه نه ....خوب نه ....
آخه میدونم بهت بد کردم ...
این صفحه را بازکردم ....
که حرفهامو ...
درد دلامو...
غصه هامو...
واست بنویسم ...
به امید روزی که ....
.
.
.

اصلا ولش کن ...
دارم فکرامو بلند بلند می نویسم ....
.
.

اگه یه روز به این صفحه بر خوردی ....
حداقل یک پیام خالی برام بزار ....
یه نشونه ...
از همون نشونه هائی که یه زمانی ....
هر روز یه جائی می زاشتی .....
که بفهمم .....
بفهمم به یادم بودی ....
از همونها که اگه یه روز ...
نشونی ازت نمی دیدم ...
مثل دیوونه ها ...
زمین و زمان را بهم می دوختم و دیوونه بازیم گل می کرد....
شایدم یادت بیاد که هر شب ....
هر جا هستی باید می رفتی  زیر سقف آسمون و....
ماه را نگاه می کردی ....
راستی چند ساله ماه را ندیدی ....
.
.
.
از همون نشونه ها که لای دفتر خاطراتم می زاشتی و منم هر شب بوشون می کردم ...
.
.
.
از همون نشونه ها که ....
میومدی و پشت پنجره می زاشتی ...
که بفهمم هنوزم هستی ...
هنوزم بیادمی ...
هنوزم ...
.
.
.
بگذریم ...
فقط می خوام بگم منو ببخش...
.
.
.
منو ببخش...
که ندیده میگرفتم التماس اون نگاه نگرونو...
که گرفتم جای دست عاشق تو ....
حس عشق دیگرونو...
لایق عشق بزرگ تو نبودم خورشید بانو
غافل از معجزه ی عشق تو   ، بودم اسیر جادو
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم...
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم...
که نیاوردی به روم هر جا دلت را میشکستم....
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم....
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
منو ببخش منو ببخش منو ببخش منو ببخش....




رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                                                  راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از دردو بی امید
                                                   در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تورا
                                                   با اب های دیده ز لب شستشو دهم
رفتم مگو مگو که  چرا رفت ننگ بود
                                                  عشق من و نیاز تو و سوز وساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
                                                   بیرون  فتاده به یکباره راز ما
رفتم که گم شوم چویکی قطره اشک گرم
                                                    در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
                                                     فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
من ازدو چشم روشن گریان گریخته ام
                                                    از خنده های وحشی طوفان گریخته ام
از بستر  وصال به اغوش گرم  هجر
                                                  ازرده از ملامت وجدان گریخته ام
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
                                                 دیگر سراغ شعله ی اتش ز من مگیر
می خواستم شعله شوم سرکشی کنم
                                                   مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
                                                    در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
                                                  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم






دلهره :
با دلهره و تشویش ....شک کردم به کار خویش ....

                                                که یه راه نشناخته .... یه عمر دیگه در پیش ...؟

گفتم : از چه می ترسی ...؟ آخرش یه راهی هست ...

                                         دلم میخواست نرم ، دستام ....در حیاط را داشت می بست....

گفتم: نکنم تردید.... در حیاط رو خوب بستم ....

                                               به انتظار هیچ چیزی ....دیگه یه لحظه ننشستم....

انگار که یکی میگفت ....می گفت : لحظه موعده ....

                                                    تردید نکنی یک وقت....نه دیره و نه زوده .....

راه افتادم و هی رفتم ....شاید  دلم  کمی وا شه ....

                                                       به عشقی که یه جور امروز ....زود بگذره فردا شه....

                                                          به امیدی که تا فردا.....

                                                                           نور امیدی پیدا شه .....

                                                                                            نور امیدی پیدا شه ...







وقت مردن .... شمع دانی که به پروانه چه گفت ؟
گفت : ای عاشق بیچاره ....فراموش شوی ....
سوخت پروانه ....ولی خوب جوابش را داد ....
گفت : طولی نکشد ....تو نیز خاموش شوی ....



مدتی هست که عاشق شده ام...
فارغ از هر چه خلایق شده ام ...
هرکسی دید ، ملامت کردم ...
گله ای نیست ، من عادت کردم ...




ط¯ظˆط³طھط§ظ†
ع©ط¯ظ‡ط§غŒ ظˆط¨ظ„ط§ع¯