دل مویه

....من از پایان می ترسیدم و آغاز کردم

وای از سفـــــــــــــــــر....

دوشنبه بیست و نهم آبان ۱۳۹۱ 18:21
این پست شعر نیست ...

دکلمه هم نیست ...

خاطره هم نیست ...

روزمرگیه ...

حرف دله ...

اینا واگویه است ...

واگویه هائی که هر روز و هر ساعت و هر نفس ... 

با خودم زمزمه میکنم ...

اینها را بیشتر برای دلم نوشتم ...

نمی خواستم منتشرشون کنم ...

ولی به اصرار یکی از آجیام که ازم خواسته بود که 

آخرین نوشته هامو براش بفرستم ...

مجبور شدم منتشرش کنم ...

میزارمش توی ادامه مطلب ...

رمز هم نداره ...

هر کسی دلش خواست بره بخونه ...

چون ممکنه حرفهای دلتنگی یه مرد منتظر زیاد براتون جالب نباشه ..

اینها را کسی می فهمه و درک می کنه که معنی انتظار را بدونه ...

پس اگه با انتظار غریبه نیستی ...منتظر نگاه سبزت هستم ...


ط§ط¯ط§ظ…ظ‡ ظ†ظˆط´طھظ‡
رسول

غم توی چشمات ...

پنجشنبه بیست و پنجم آبان ۱۳۹۱ 22:6

از غم توی چشمات

در به دری می بینم

با مجنونهای عالم

همسفری میبینم

یه چیزی مثل عشقه

که با تمام قدرت

می زنتم زمینم

 

اون غم توی چشمات

همسفر یه عمره

همسفر یه راهه

راهی که فرق نداره

که به ته یه چاهه

یا که سفر به ماهه

یه عمر چیه

یه روزش

یه ساعتش

یه لحظش

از سر ما زیاده

 

وقتی که چشم به چشمات

زل می زنم میدوزم

حس میکنم آتیشم

گر میگیرم

می سوزم

اون غم توی چشمات

یه غزله

یه واژست

یه عشق کهنه ای که

توی یه شعر تازست

 

اون غم توی چشمات

قصه برد و باخت نیست

خراب که شد کی ساخت نیست

یه جوریه که " مــــــــــردن "

بیشتر خوبه تا " بــــــــردن  "


"مسعود فردمنش"

 

 

 

 

رسول

چقدر جات خالیه .....

سه شنبه بیست و سوم آبان ۱۳۹۱ 20:28

چندوقته هر اتوبوسی میاد ...
یکی از صندلی هاش خالیه...
 


هر قطاری که میرسه ...
یکی از کوپه هایش خالیه....
 


سینمای شهرمون پر از تماشاچی...
ولی بازم اونجا دوتا صندلی کنار هم خالیه ...
 


پارک شهر...ازدحام جمعیت ...
بعد از ظهر یه روز تعطیل ...
یه نیمکت گوشه پارک خالیه ...
دوتا تاب کنار هم خالیه ...
اون گوشه یه الاکلنگ خالیه ...
 


کافی شاپ ...یه شب سرد زمستونی و چندین میز دو نفره و چشمهای عاشق بهم زل زده ...
یه گوشه دنج و خلوت ...دو تا صندلی روبروی هم خالیه ...
 


یه کنسرت بزرگ ...توی شهر...
هزاران تماشاچی ...
اون وسطها ...روی سکو...
بین جمعیت ...یه جائی اندازه دو نفر خالیه ...


یه شب پائیزی ... بعد از بارون ...
توی یه خیابون تاریک و طولانی ...
زیر نور ماه ...جای پای دونفر خالیه ...
 


تو حرم امام رضا (ع) ...
روبروی گنبد طلائیش ...
یه گوشه دنج زیر پنجره فولاد ....
جای دو نفر خالیه ...


کنار دریای شمال ...
هنگام طلوع خورشید ...
روی ماسه های کنار ساحل ...
جای نشستن دو تا عاشق کنار هم خالیه ...


توی جنگلهای شمال ...
کنار یه رودخونه ساکت و آروم ...
یه نشیمنگاه دو نفره کوچولو خالیه ...


توی پیاده رو خیابون ...
شبهای قبل از عید ...
توی اون همه شلوغی و شور و شوق
انتخاب لباس نو و خریدن آجیل ...
جای یه نفر که دستمو عاشقونه گرفته
و با شوق منو دنبال خودش
از این مغازه به اون مغازه می کشونه خالیه...


لحظات سال تحویل... 
کنار سفره هفت سین ...
کنار قران و ماهی و سبزه ...
توی آینه سر سفره ...
کنار تصویر من ...جای یه نفر خالیه ...


اون گوشه دلم ...
روی نیمکت کهنه خاطراتم ...
جای یه نفر خالیه ...

 

هنگام اذون مغرب ...
سر سفره افطار رمضون ...
کنار دستام که برای دعا به آسمون بلند شده ...
جای دو تا دست خالیه ...


وقتی عازم سفر میشم ..
جلوی در خونه ...جای یه نفر با یه کاسه آب خالیه ...
 


وقتی از سر کار میام خونه ...
و بلند سلام میکنم ...
جای یه نفر که جواب سلامم را به گرمی بده خالیه ...
 


روی گونه هام ...وقتی غم دارم ..وقتی دلتنگم...
واسه پاک کردن اشکام ...جای دو تا انگشت خالیه ...
 


روی لبام ...وقتی از حرارت عشق ...
مثل خورشید داغ داغ میشه ...
جای لبای یکی خالیه ...


زیر سرم ...وقتی غم دارم ...
جای شونه یکی خالیه ...
 


روی موهام ...شبا وقت خواب ...
جای دست های نوازشگر یکی خالیه ...


توی کوره راه زندگی ...
وقتی پشت سرم را نگاه میکنم ..
کنار رد پاهام ...رد پای یه نفر خالیه ...


روی تختم ...شبها وقت خواب ...
کنار من ...جای یه نفر خالیه ...


وقت هق هق گریه های شبونه ...برای آروم گرفتن دلم ...توی آغوشم ... 
جای آغوش گرم یه نفر خالیه ...
 


این روزا ...هر طرف را نگاه میکنم ...
انگاری توی چشمام ...
جای یه نفر خالیه ...
یه نفری که باید باشه و نیست ....


تو که  نیستی ....انگار " همه دنیا خالیه "

واااااااااای که این روزها...  

" چقدر جات  خالیه " 



" واگویه های رسول "



رسول
ط¨غŒظˆع¯ط±ط§ظپغŒ
قصه اینجوری شروع شد
که تو بی قراری من تو رسیدی
منودیدی
 مثل خورشید تو تابیدی
به تن مرده ی عشقم
تودمیدی
منو دیدی
قصه اینجوری شروع شد
اون سوار خسته راهی
که کشیدی تا در کوچه احساسو پریدی
 منو دیدی
منودیدی
قصه اینجوری شروع شد
قصه ی عشق منو تو
قصه ی پاییزو برگه
قصه ی کوچ و تگرگه
قصه ی جنگل و رازه
قصه ی درد ونیازه
قصه اينجوري شروع شد
حالا من موندم و احساس
که یه دنیاست
آخر عشق منو تو
یه معماست  
غصه ی ما رو نخور
صبح غزل خون دیگه پیداست
دیگه پیداست ...
رسول زوار تربتی
msina12@yahoo.com


ای کسانی که می آیید ...می خوانید ...و بدون کامنت می روید...
بدانید که این آمدن ها " اصلا " به دلم نمی نشیند ... !!




برای هر کسی.........
یه اسم تو زندگیش هست.........
که تا ابد......
هر جایی بشنوتش.....
ناخودآگاه...
بر میگرده به همون سمت...!
.
.
.
.
نمی دونم یه روزی میاد ...
که تصادفا یه صفحه جلوت باز بشه ....
و یهو عکس منو ببینی ؟
عکسی که شاید شبیه خاطره های سالهای دور زندگیت باشه ...
نمی دونم اگه اون روز بیاد ...
چه فکری می کنی ...
شاید بی تفاوت از کنارش بگذری ...
شاید سریع اون صفحه را ببندی ...
شاید آهی بکشی و ...
شاید بگی : چه جالب ، من این عکسو می شناسم ...
خیلی شبیه آرزوهای دورمه ....
خیلی شبیه خاطرات خوب زندگیمه ...
نه نه ....خوب نه ....
آخه میدونم بهت بد کردم ...
این صفحه را بازکردم ....
که حرفهامو ...
درد دلامو...
غصه هامو...
واست بنویسم ...
به امید روزی که ....
.
.
.

اصلا ولش کن ...
دارم فکرامو بلند بلند می نویسم ....
.
.

اگه یه روز به این صفحه بر خوردی ....
حداقل یک پیام خالی برام بزار ....
یه نشونه ...
از همون نشونه هائی که یه زمانی ....
هر روز یه جائی می زاشتی .....
که بفهمم .....
بفهمم به یادم بودی ....
از همونها که اگه یه روز ...
نشونی ازت نمی دیدم ...
مثل دیوونه ها ...
زمین و زمان را بهم می دوختم و دیوونه بازیم گل می کرد....
شایدم یادت بیاد که هر شب ....
هر جا هستی باید می رفتی  زیر سقف آسمون و....
ماه را نگاه می کردی ....
راستی چند ساله ماه را ندیدی ....
.
.
.
از همون نشونه ها که لای دفتر خاطراتم می زاشتی و منم هر شب بوشون می کردم ...
.
.
.
از همون نشونه ها که ....
میومدی و پشت پنجره می زاشتی ...
که بفهمم هنوزم هستی ...
هنوزم بیادمی ...
هنوزم ...
.
.
.
بگذریم ...
فقط می خوام بگم منو ببخش...
.
.
.
منو ببخش...
که ندیده میگرفتم التماس اون نگاه نگرونو...
که گرفتم جای دست عاشق تو ....
حس عشق دیگرونو...
لایق عشق بزرگ تو نبودم خورشید بانو
غافل از معجزه ی عشق تو   ، بودم اسیر جادو
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم...
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم...
که نیاوردی به روم هر جا دلت را میشکستم....
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم....
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
منو ببخش منو ببخش منو ببخش منو ببخش....




رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                                                  راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از دردو بی امید
                                                   در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تورا
                                                   با اب های دیده ز لب شستشو دهم
رفتم مگو مگو که  چرا رفت ننگ بود
                                                  عشق من و نیاز تو و سوز وساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
                                                   بیرون  فتاده به یکباره راز ما
رفتم که گم شوم چویکی قطره اشک گرم
                                                    در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
                                                     فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
من ازدو چشم روشن گریان گریخته ام
                                                    از خنده های وحشی طوفان گریخته ام
از بستر  وصال به اغوش گرم  هجر
                                                  ازرده از ملامت وجدان گریخته ام
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
                                                 دیگر سراغ شعله ی اتش ز من مگیر
می خواستم شعله شوم سرکشی کنم
                                                   مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
                                                    در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
                                                  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم






دلهره :
با دلهره و تشویش ....شک کردم به کار خویش ....

                                                که یه راه نشناخته .... یه عمر دیگه در پیش ...؟

گفتم : از چه می ترسی ...؟ آخرش یه راهی هست ...

                                         دلم میخواست نرم ، دستام ....در حیاط را داشت می بست....

گفتم: نکنم تردید.... در حیاط رو خوب بستم ....

                                               به انتظار هیچ چیزی ....دیگه یه لحظه ننشستم....

انگار که یکی میگفت ....می گفت : لحظه موعده ....

                                                    تردید نکنی یک وقت....نه دیره و نه زوده .....

راه افتادم و هی رفتم ....شاید  دلم  کمی وا شه ....

                                                       به عشقی که یه جور امروز ....زود بگذره فردا شه....

                                                          به امیدی که تا فردا.....

                                                                           نور امیدی پیدا شه .....

                                                                                            نور امیدی پیدا شه ...







وقت مردن .... شمع دانی که به پروانه چه گفت ؟
گفت : ای عاشق بیچاره ....فراموش شوی ....
سوخت پروانه ....ولی خوب جوابش را داد ....
گفت : طولی نکشد ....تو نیز خاموش شوی ....



مدتی هست که عاشق شده ام...
فارغ از هر چه خلایق شده ام ...
هرکسی دید ، ملامت کردم ...
گله ای نیست ، من عادت کردم ...




ط¯ظˆط³طھط§ظ†
ع©ط¯ظ‡ط§غŒ ظˆط¨ظ„ط§ع¯