دل مویه

....من از پایان می ترسیدم و آغاز کردم

من تنها نيستم...

چهارشنبه پنجم مهر ۱۳۹۱ 21:58

من تنها نیستم ...اشکهایم را دارم ...

اشکهايي که از غم تو بر گونه هايم جاري است..

 من تنها نيستم,

لحظه ها را دارم... لحظه هايي که يکي پس از ديگري عاشقانه مي ميرند...

تا حجم فاصله را کمرنگ تر کنند....

من تنها نيستم ... چرا که خيالت حتي يک نفس از من غافل نمي شود....

چقدر دوست دارم لحظه هايي را که دلتنگ چشمانت مي شوم....

هر لحظه دوريت برايم يک دنيا دلتنگي است و چقدر صبور است دل من,...

چرا که به اندازه تمام لحظه هاي عاشق بودنم از تو دور هستم ....

ولي من باز چشم براهم...

چشم به راهم تا آرامش را به قلب من هديه کني...

ط¨ط±ع†ط³ط¨â€Œظ‡ط§: هستی من , مطمئن باش فاصله ها را یک عمر شرمنده می کنم , روزی که خورشید چشمانت بر شام تاریک نگاهم باز شود , آنروز دور نیست
رسول

شبیه تو

چهارشنبه پنجم مهر ۱۳۹۱ 21:55


"کسی چه میداند امروز

چندبارفروریختم

ازدیدن کسی کهتنها...

لباسش شبیه توبود"

ط¨ط±ع†ط³ط¨â€Œظ‡ط§: اگر به تعداد ستاره ها , در آسمان ماه بود , باز هم آسمان بدون تو سیاه بود , رسول
رسول

باران

چهارشنبه پنجم مهر ۱۳۹۱ 21:54


گفتی دوستم داری... به اندازه ی قطرات بارون که به صورتت میریزه...

من هم دوستت دارم ...

بدون توجه به چتری که روی سرت گرفتی...
ط¨ط±ع†ط³ط¨â€Œظ‡ط§: زير بارون راه نرفتي , تابفهمي من چي ميگم , تو نديدي اون نگاه رو , تا بفهمي از كي ميگم
رسول

پیامبر ...

چهارشنبه پنجم مهر ۱۳۹۱ 20:40

امروز پیامبری از کنار خانه ام رد شد.  

باران گرفت...

مادرم گفت : چه بارانی می آید...

 پدرم گفت : بهار است....

 و من نمی دانستم باران و بهار نام دیگر آن پیامبر بود .


امروز پیامبری از کنار خانه ام رد شد.  

لباسهایم  خاکی بود . او خاک روی لباسهایم را به اشارتی تکانید.  لباسهایم  ازجنس ابریشم و نور شد و من قلبم را از زیر لباسهایم  دیدم.


امروز پیامبری از کنار خانه ام رد شد.  

آسمان حیاط  خانه ام  پر از عادت و دود بود. پیامبر کنارشان زد. خورشید را نشانم داد و تکه ای از آن را توی دستانم گذاشت.


امروز پیامبری از کنار خانه ام رد شد.  

و ناگهان هزار گنجشک عاشق از سرانگشتهای درخت کوچک باغچه روییدند و هزار آوازی را که در گلویشان جا مانده بود به من بخشیدند و من به یاد آوردم که با درخت و پرنده نسبتی دارم.


امروز پیامبری از کنار خانه ام رد شد.  

و من هزار درِ بسته داشتم و هزار قفل بی کلید... پیامبر کلیدی برایم آورد . اما نام او را که بردم قفل ها بی رخصت کلید باز شدند.


من به خدا گفتم :

 امروز پیامبری از کنار خانه ام رد شد.  

امروز انگار خانه ام بهشت شد.


خدا گفت : کاش می دانستی هر روز پیامبری از کنار خانه ات می گذرد و کاش می دانستی بهشت همان قلب توست.

و من امروز راز آن کوچه بن بست را  فهمیدم 
حرف های خسته ای دارم...

خدایا :
این بار پیامبری بفرست که تنها گوش کند...

 

 

رسول

ای دل ...

سه شنبه چهارم مهر ۱۳۹۱ 22:36

ندائی از قلب رسول

تقدیم به غزل زندگیم ...

"...و من هر شب نفرین می کنم ...

لعنت به کسی که دلتنگی را شناخت ... "


نفرین به دلـم گـر که بگوید " تنگ است "

ای دل ، مگر اسـرار نگفتن ننگ است... ؟

خامُش شو تو ای دل ، که  دگر یاری نیست...

بهر دل تـــو ، محـرم اســــــراری نیست ...


.

.

.

چک چک باران اشک ، از میان ناودان بام کاهگلی گونه هایم  ...

کوچه های تنهائی دلم  را مرطوب می کند...

گل بوته های نگاهت بر صخره دلم جوانه می زند تا کوهپایه های قلبم را شکوفاتر کند...

افسوس که همه این گفته ها ی سالها ... از خاطر خودم هم می رود...

اما آنچه بجای  می ماند... تنها عشقی است که از کودکی از تو آموختم...

در این لحظه های تنهائی که با تو بر صندلی کهنه خاطرات دیروزم نشسته ام...

چشمان تو ... کتاب روزگار کهنه ام را ورق میزند ...

و در نجوای عاشقانه تو ...

در زیر لب هزاران شکوفه عشق جوانه می دهد ...

راستی ...

نمی دانم چه حکمتی است ...

وقتی ستاره ها را کنار می زنم... تو را روشن تر می یابم ...

وقتی خورشید چشمان تو در سحرگاه دلم به طلوع باز شود ...کویر قلبم پایان می یابد...

رسول

هیچکس ...

سه شنبه چهارم مهر ۱۳۹۱ 17:56

من که تصویری ندارم در نگاه هیچ کس

خوب شد هر گز نبودم تکیه گاه هیچ کس

 

کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من

تا نیفتد در دلم فال سیاه هیچ کس

 

 

 

رسول

چیه دلم ...؟

دوشنبه سوم مهر ۱۳۹۱ 16:13

چيه دلم؟

           گرفتي...؟

                     واسه چي داري گريه ميکني ؟

چيه دلم؟

         شکستي...؟

                    واسه کي داري گريه ميكني ؟

چيه دلم؟

          غريبي...؟

                          چي ديدي داري گريه ميکني ؟

ميگي گذاشته رفته...؟

         اوني که مثل نفست بود   ؟

                                 ميگي دلتُ شکسته...؟

                                                      اوني که همه کست بود؟

    ميگي ديدي نموندش...؟

                           پاي همه ي حرفهايي که زده بود؟

 دل من...

     ميدونم داري ديوونه ميشي...

                             امابازبي خيالش...

                                      بی خيال دل من ...

                                                      بی خیال...



رسول

برای هستی...

شنبه یکم مهر ۱۳۹۱ 17:55

آرزومه كه يه لحظه روبري من بايستي
آخه قلبم نگرونه توي شهري كه تو نيستي

تو خيال كن آدماي همه دنيا توي شهره
توي شهر بي تو اما دل من با همه قهره

توي شهر كه تو نيستي همه جا رو غم گرفته
هركجا هستي صدام كن عزيزم دلم گرفته

شدم اون غريبه اي كه تو نباشي نمي ارزه
دارم از نفس مي افتم مثل يه گياه هرزه

يه صدا حتي شبيه تو نميرسه به گوشم
خيلي غمگين و سنگينِ ، غمي كه مونده رو دوشم

رسول

می پسـندم پاییـز را...

که معافـم می کنـد...

از پنـهان کردن

دردی که در صـدایم می پیچـد ُ

اشکی که در نگاهـم می چرخـد...

آخر همه مـی داننـد

سـرما خورده ام...


میان همهمه برگهای خشک پائیزی ...

همیشه از بهـــــــــــار لبریز باشید ...

پائیزتان مبارک ...

ط¨ط±ع†ط³ط¨â€Œظ‡ط§: غمگین تر از پاییز , زمستونه که بهار ندیده , اما غمگین تر از او منم که تو را ندیدم
رسول
ط¨غŒظˆع¯ط±ط§ظپغŒ
قصه اینجوری شروع شد
که تو بی قراری من تو رسیدی
منودیدی
 مثل خورشید تو تابیدی
به تن مرده ی عشقم
تودمیدی
منو دیدی
قصه اینجوری شروع شد
اون سوار خسته راهی
که کشیدی تا در کوچه احساسو پریدی
 منو دیدی
منودیدی
قصه اینجوری شروع شد
قصه ی عشق منو تو
قصه ی پاییزو برگه
قصه ی کوچ و تگرگه
قصه ی جنگل و رازه
قصه ی درد ونیازه
قصه اينجوري شروع شد
حالا من موندم و احساس
که یه دنیاست
آخر عشق منو تو
یه معماست  
غصه ی ما رو نخور
صبح غزل خون دیگه پیداست
دیگه پیداست ...
رسول زوار تربتی
msina12@yahoo.com


ای کسانی که می آیید ...می خوانید ...و بدون کامنت می روید...
بدانید که این آمدن ها " اصلا " به دلم نمی نشیند ... !!




برای هر کسی.........
یه اسم تو زندگیش هست.........
که تا ابد......
هر جایی بشنوتش.....
ناخودآگاه...
بر میگرده به همون سمت...!
.
.
.
.
نمی دونم یه روزی میاد ...
که تصادفا یه صفحه جلوت باز بشه ....
و یهو عکس منو ببینی ؟
عکسی که شاید شبیه خاطره های سالهای دور زندگیت باشه ...
نمی دونم اگه اون روز بیاد ...
چه فکری می کنی ...
شاید بی تفاوت از کنارش بگذری ...
شاید سریع اون صفحه را ببندی ...
شاید آهی بکشی و ...
شاید بگی : چه جالب ، من این عکسو می شناسم ...
خیلی شبیه آرزوهای دورمه ....
خیلی شبیه خاطرات خوب زندگیمه ...
نه نه ....خوب نه ....
آخه میدونم بهت بد کردم ...
این صفحه را بازکردم ....
که حرفهامو ...
درد دلامو...
غصه هامو...
واست بنویسم ...
به امید روزی که ....
.
.
.

اصلا ولش کن ...
دارم فکرامو بلند بلند می نویسم ....
.
.

اگه یه روز به این صفحه بر خوردی ....
حداقل یک پیام خالی برام بزار ....
یه نشونه ...
از همون نشونه هائی که یه زمانی ....
هر روز یه جائی می زاشتی .....
که بفهمم .....
بفهمم به یادم بودی ....
از همونها که اگه یه روز ...
نشونی ازت نمی دیدم ...
مثل دیوونه ها ...
زمین و زمان را بهم می دوختم و دیوونه بازیم گل می کرد....
شایدم یادت بیاد که هر شب ....
هر جا هستی باید می رفتی  زیر سقف آسمون و....
ماه را نگاه می کردی ....
راستی چند ساله ماه را ندیدی ....
.
.
.
از همون نشونه ها که لای دفتر خاطراتم می زاشتی و منم هر شب بوشون می کردم ...
.
.
.
از همون نشونه ها که ....
میومدی و پشت پنجره می زاشتی ...
که بفهمم هنوزم هستی ...
هنوزم بیادمی ...
هنوزم ...
.
.
.
بگذریم ...
فقط می خوام بگم منو ببخش...
.
.
.
منو ببخش...
که ندیده میگرفتم التماس اون نگاه نگرونو...
که گرفتم جای دست عاشق تو ....
حس عشق دیگرونو...
لایق عشق بزرگ تو نبودم خورشید بانو
غافل از معجزه ی عشق تو   ، بودم اسیر جادو
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم...
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم...
که نیاوردی به روم هر جا دلت را میشکستم....
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم....
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
منو ببخش منو ببخش منو ببخش منو ببخش....




رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                                                  راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از دردو بی امید
                                                   در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تورا
                                                   با اب های دیده ز لب شستشو دهم
رفتم مگو مگو که  چرا رفت ننگ بود
                                                  عشق من و نیاز تو و سوز وساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
                                                   بیرون  فتاده به یکباره راز ما
رفتم که گم شوم چویکی قطره اشک گرم
                                                    در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
                                                     فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
من ازدو چشم روشن گریان گریخته ام
                                                    از خنده های وحشی طوفان گریخته ام
از بستر  وصال به اغوش گرم  هجر
                                                  ازرده از ملامت وجدان گریخته ام
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
                                                 دیگر سراغ شعله ی اتش ز من مگیر
می خواستم شعله شوم سرکشی کنم
                                                   مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
                                                    در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
                                                  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم






دلهره :
با دلهره و تشویش ....شک کردم به کار خویش ....

                                                که یه راه نشناخته .... یه عمر دیگه در پیش ...؟

گفتم : از چه می ترسی ...؟ آخرش یه راهی هست ...

                                         دلم میخواست نرم ، دستام ....در حیاط را داشت می بست....

گفتم: نکنم تردید.... در حیاط رو خوب بستم ....

                                               به انتظار هیچ چیزی ....دیگه یه لحظه ننشستم....

انگار که یکی میگفت ....می گفت : لحظه موعده ....

                                                    تردید نکنی یک وقت....نه دیره و نه زوده .....

راه افتادم و هی رفتم ....شاید  دلم  کمی وا شه ....

                                                       به عشقی که یه جور امروز ....زود بگذره فردا شه....

                                                          به امیدی که تا فردا.....

                                                                           نور امیدی پیدا شه .....

                                                                                            نور امیدی پیدا شه ...







وقت مردن .... شمع دانی که به پروانه چه گفت ؟
گفت : ای عاشق بیچاره ....فراموش شوی ....
سوخت پروانه ....ولی خوب جوابش را داد ....
گفت : طولی نکشد ....تو نیز خاموش شوی ....



مدتی هست که عاشق شده ام...
فارغ از هر چه خلایق شده ام ...
هرکسی دید ، ملامت کردم ...
گله ای نیست ، من عادت کردم ...




ط¯ظˆط³طھط§ظ†
ع©ط¯ظ‡ط§غŒ ظˆط¨ظ„ط§ع¯