دل مویه

....من از پایان می ترسیدم و آغاز کردم

تولدم مبارک نیست ...

یکشنبه بیست و چهارم دی ۱۳۹۱ 11:1

واپسین روزهای دی ماه بود ...

                           فضای خانه را شور و شوق  رسیدن مسافری کوچک پر کرده بود

روز مبعث پیامبر مهربانی

                                هنگام اذان ظهر

                                              صدای گریه طفلی

                                                                در اتاق کوچک خانه طنین انداز شد

و اشک شوق پدر و مادر و برادر و خواهرها 

                                                                  به گونه هایشان غلطید...


طفلی بیگناه آمد تا عروسکی شود برای بازی غم ..

                                                                و حدس میزنم در هنگام تولدم ...

غم شادمان ترین بود....

                      که همزادش چشم به جهان گشوده

                                                    و مونس  شبهای یک عمر او خواهد شد...


پنداشتم غم عروسکی است برای شادمانی دلم

                                                بعدها فهمیدم من عروسکی بودم در دستان غم ...

                   

در تمامی شبهای زندگی

                      سهم این طفل تنهائی بود

                                          و تمام دارائی اش

                                                         قلبی کوچکی در سینه

                                                                  که همیشه عشق را فریاد میکشید...


قلبی که هرگز کسی او را به مهربانی ستایش نکرد

                                                 و هر چه بزرگتر شد

                                                      دارائی اش روز به روز بی ارزش و بی ارزش تر شد...

 

هیچگاه صدای اهورائی عشق در دلش طنین انداز نشد

                                و عشق در قلب کوچک طفل ..خود را در پستوی زمان تنها یافت

 

 

امروز سالروز تولد آن طفل است

                                        سالروز تولد من

                                                   و من هر روز بیش از پیش به این راز پی میبرم...

که خلق شده ام برای حسرت...

                          حسرت بوسه های عاشقانه ای که هیچگاه برلبانم ننشست...


حسرت آغوش مهربانی که هیچگاه به گرمی در آغوشم آرام نگرفت

                                                     و نگاه امیدواری که هیچگاه بر نگاهم نلغزید

و دستهای نوازشگری که هیچگاه برای لمس بودنم

                                                       بر گونه های همیشه خیسم دستی نکشید

و حسرت یک صدا ...

                          صدائی که نام مرا فریاد زند

                                                   ولی هیچگاه کسی مرا بنام نخواند ..


حسرت شنیدن یک کلمه ...

                         یک دوستت دارم...

                                      یک برای تو زنده ام ...

                                                         یک بی تو میمیرم ...

                                                                         یک با تو میمانم ...

حسرت یک حضور...

                    برای پر کردن حجم اینهمه تنهائی...

                                                      وحسرت یک شانه...

                                                                    برای خالی کردن اینهمه بغض ...

 

سالیان درازی است که در گلخانه دلم ..

                                             کاشته ام گلهای محبت را ...

و هر روز با اشک چشم آبیاری میکنم ..

                                          تا پژمرده نشود ...

                                                               گلهای امیدم ...

تا روزی که بیاید ..

               همدم شبهای تنهائی ام ...

                              وبچینم با دستهای مهربانی...

                                                              گلهای رنگارنگ عشق را...

و همه خوبیها را نثارش کنم...

                                      بصورت دسته گلی از گلهای یاس و میخک ...

 

و بسازد سبزترین خاطرات زندگی ام را ...

                                      و ببرد همه خاطرات تلخ بی کسی سالها را ..


ولی افسوس که هیچگاه کسی نبود ...

                                                     و گلهای دلم یک به یک پژمرد ...


 

امروز دفترچه خاطرات دلم را خالی میبینم 

                                                        از عشق و مهربانی....

دفترچه ای که میتوانست سرشار باشد

                                                از روزهای خوش با هم بودن و حضور...

 

آمدم با هزاران آرزو و امید...

                    به اینجا رسیدم در برآورده ساختن آرزوی دیگران...

                                                                                و ادامه خواهم داد...

با آرزوهای گران...

                   آرزوهائی که هیچگاه از رویا به واقعیت مبدل نشد...


من چشم امیدم به فرداهاست ...

                                        پس تا آن زمان ..

                                                      تولدم مبارک نیست ...


 


"واگویه های رسول "

رسول
ط¨غŒظˆع¯ط±ط§ظپغŒ
قصه اینجوری شروع شد
که تو بی قراری من تو رسیدی
منودیدی
 مثل خورشید تو تابیدی
به تن مرده ی عشقم
تودمیدی
منو دیدی
قصه اینجوری شروع شد
اون سوار خسته راهی
که کشیدی تا در کوچه احساسو پریدی
 منو دیدی
منودیدی
قصه اینجوری شروع شد
قصه ی عشق منو تو
قصه ی پاییزو برگه
قصه ی کوچ و تگرگه
قصه ی جنگل و رازه
قصه ی درد ونیازه
قصه اينجوري شروع شد
حالا من موندم و احساس
که یه دنیاست
آخر عشق منو تو
یه معماست  
غصه ی ما رو نخور
صبح غزل خون دیگه پیداست
دیگه پیداست ...
رسول زوار تربتی
msina12@yahoo.com


ای کسانی که می آیید ...می خوانید ...و بدون کامنت می روید...
بدانید که این آمدن ها " اصلا " به دلم نمی نشیند ... !!




برای هر کسی.........
یه اسم تو زندگیش هست.........
که تا ابد......
هر جایی بشنوتش.....
ناخودآگاه...
بر میگرده به همون سمت...!
.
.
.
.
نمی دونم یه روزی میاد ...
که تصادفا یه صفحه جلوت باز بشه ....
و یهو عکس منو ببینی ؟
عکسی که شاید شبیه خاطره های سالهای دور زندگیت باشه ...
نمی دونم اگه اون روز بیاد ...
چه فکری می کنی ...
شاید بی تفاوت از کنارش بگذری ...
شاید سریع اون صفحه را ببندی ...
شاید آهی بکشی و ...
شاید بگی : چه جالب ، من این عکسو می شناسم ...
خیلی شبیه آرزوهای دورمه ....
خیلی شبیه خاطرات خوب زندگیمه ...
نه نه ....خوب نه ....
آخه میدونم بهت بد کردم ...
این صفحه را بازکردم ....
که حرفهامو ...
درد دلامو...
غصه هامو...
واست بنویسم ...
به امید روزی که ....
.
.
.

اصلا ولش کن ...
دارم فکرامو بلند بلند می نویسم ....
.
.

اگه یه روز به این صفحه بر خوردی ....
حداقل یک پیام خالی برام بزار ....
یه نشونه ...
از همون نشونه هائی که یه زمانی ....
هر روز یه جائی می زاشتی .....
که بفهمم .....
بفهمم به یادم بودی ....
از همونها که اگه یه روز ...
نشونی ازت نمی دیدم ...
مثل دیوونه ها ...
زمین و زمان را بهم می دوختم و دیوونه بازیم گل می کرد....
شایدم یادت بیاد که هر شب ....
هر جا هستی باید می رفتی  زیر سقف آسمون و....
ماه را نگاه می کردی ....
راستی چند ساله ماه را ندیدی ....
.
.
.
از همون نشونه ها که لای دفتر خاطراتم می زاشتی و منم هر شب بوشون می کردم ...
.
.
.
از همون نشونه ها که ....
میومدی و پشت پنجره می زاشتی ...
که بفهمم هنوزم هستی ...
هنوزم بیادمی ...
هنوزم ...
.
.
.
بگذریم ...
فقط می خوام بگم منو ببخش...
.
.
.
منو ببخش...
که ندیده میگرفتم التماس اون نگاه نگرونو...
که گرفتم جای دست عاشق تو ....
حس عشق دیگرونو...
لایق عشق بزرگ تو نبودم خورشید بانو
غافل از معجزه ی عشق تو   ، بودم اسیر جادو
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم...
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم...
که نیاوردی به روم هر جا دلت را میشکستم....
منو ببخش ....
که درخشیدی و من چشمامو بستم....
منو بخشیدی و من چشمامو بستم....
منو ببخش منو ببخش منو ببخش منو ببخش....




رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
                                                  راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از دردو بی امید
                                                   در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی پر حسرت تورا
                                                   با اب های دیده ز لب شستشو دهم
رفتم مگو مگو که  چرا رفت ننگ بود
                                                  عشق من و نیاز تو و سوز وساز ما
از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح
                                                   بیرون  فتاده به یکباره راز ما
رفتم که گم شوم چویکی قطره اشک گرم
                                                    در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
                                                     فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی
من ازدو چشم روشن گریان گریخته ام
                                                    از خنده های وحشی طوفان گریخته ام
از بستر  وصال به اغوش گرم  هجر
                                                  ازرده از ملامت وجدان گریخته ام
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
                                                 دیگر سراغ شعله ی اتش ز من مگیر
می خواستم شعله شوم سرکشی کنم
                                                   مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
                                                    در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
                                                  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم






دلهره :
با دلهره و تشویش ....شک کردم به کار خویش ....

                                                که یه راه نشناخته .... یه عمر دیگه در پیش ...؟

گفتم : از چه می ترسی ...؟ آخرش یه راهی هست ...

                                         دلم میخواست نرم ، دستام ....در حیاط را داشت می بست....

گفتم: نکنم تردید.... در حیاط رو خوب بستم ....

                                               به انتظار هیچ چیزی ....دیگه یه لحظه ننشستم....

انگار که یکی میگفت ....می گفت : لحظه موعده ....

                                                    تردید نکنی یک وقت....نه دیره و نه زوده .....

راه افتادم و هی رفتم ....شاید  دلم  کمی وا شه ....

                                                       به عشقی که یه جور امروز ....زود بگذره فردا شه....

                                                          به امیدی که تا فردا.....

                                                                           نور امیدی پیدا شه .....

                                                                                            نور امیدی پیدا شه ...







وقت مردن .... شمع دانی که به پروانه چه گفت ؟
گفت : ای عاشق بیچاره ....فراموش شوی ....
سوخت پروانه ....ولی خوب جوابش را داد ....
گفت : طولی نکشد ....تو نیز خاموش شوی ....



مدتی هست که عاشق شده ام...
فارغ از هر چه خلایق شده ام ...
هرکسی دید ، ملامت کردم ...
گله ای نیست ، من عادت کردم ...




ط¯ظˆط³طھط§ظ†
ع©ط¯ظ‡ط§غŒ ظˆط¨ظ„ط§ع¯